Dag 9 - 20 april 2008, Chefchaouen

Toen we aan deze dag begonnen met de blog in het vooruitzicht hadden we geen idee wat we zouden moeten gaan vertellen over een busreis die 6 uur zou gaan duren. Maar niets is minder waar…

Vanochtend stonden we op met dreigende luchten boven Al Hoceima. Na voor de laatste keer genoten te hebben van het heerlijke uitgebreide ontbijt in het hotel zijn we om 9.45 uur vertrokken naar Chefchaouen met hoop op beter weer.

Na twee uur rijden kwamen in het gebied waar in het geheim allemaal groene plantjes worden geteeld; kifplantjes. In Nederland ook wel bekend als wiet. Helaas konden we ze niet zien, omdat ze aan de andere kant van de berg uit het zicht worden verbouwd. Marokko is namelijk de grootste exporteur van dit plantje ter wereld (en Nederland de grootste importeur…). Ook in Marokko is er een gedogen beleid. Dit stamt af van een eeuwen oude traditie van de lokale Berberbevolking. Hierom durft de overheid er geen harde maatregelen tegen te nemen. Er wordt dan ook alleen opgetreden op het moment dat er verhandeld wordt, want plantjes kan je nou eenmaal niet arresteren. Tijdens een van de stops, en ook later in de stad Chefchaouen, werden de mannen onder ons dan ook meerdere malen verleid een beetje van dit kif te kopen. Maar wees gerust, onze mannen zijn sterk van geest en hebben de verleiding kunnen weerstaan.

Tijdens een van de stops was het tijd om brood te kopen voor een picknick. Helaas moest deze plaats vinden in de rijdende bus, omdat het stroomde van de regen. En ja, van Marokkaanse regen wordt je net zo nat als in Nederland. Zelfs in de bus want deze bleek op meerde plaatsen te lekken!!!

Sommigen van onze groep waren nogal optimistisch gekleed in korte broek of op slippers waar ze later spijt van kregen. Zo reden wij door een plaatsje met de toepasselijke titel ‘poort van de kou’. En, geloof het of niet, maar de foto’s bewijzen het, we hebben door de sneeuw gereden.

Dit waren niet de enige wonderen die wij onderweg tegen kwamen. Een stukje verderop waren wij de toeschouwers van een volgens de bevolking heilige plek. Er zijn hier meerdere malen rotslawines geweest. Hierbij zijn wonder boven wonder alle huizen gespaard gebleven en nog door geen kiezeltje beschadigd. Dit was goed te zien; rondom de huizen lagen overal grote rotsblokken. En de plaatselijke bewoners zijn zo goed gelovig dat ze op deze plek zelfs nog meer huizen zijn gaan bouwen.

Het laatste stuk van de reis was iets minder imposant en op een gegeven moment ook wel erg veel van hetzelfde schitterende uitzicht. Om ons toch nog een beetje te vermaken heeft Ada ons wat verteld over de tradities van de hoofddoekjes. De voornaamste reden was om te laten zien dat je niet hoefde te werken. Dit gold niet alleen voor Islamitische vrouwen, want ook Christelijke vrouwen droegen in sommige streken om deze reden een hoofddoek. In sommige Islamitische landen dragen de vrouwen die moeten werken op het land dan ook nog steeds geen hoofddoek omdat de werkzaamheden nodig zijn om rond te komen. Een andere reden was om te laten zien dat je hoorde bij één van de negen vrouwen van de profeet Mohammed en zo werd beschermd tegen mannen. Later is deze tradities in stand gehouden door welgestelde vrouwen. Ook een wel bekende reden is het bewaren van je schoonheid voor je eigen man en meer spanning te brengen op meerdere gebieden binnen de relatie… Ook wordt de hoofddoek gedragen om de mannen een handje te helpen niet afgeleid te worden tijdens hun ‘belangrijke’ bezigheden. Zo zouden zij kunnen worden afgeleid door de vrouwelijke schoonheid tijdens het gebed en zouden zij zomaar vrouwen kunnen gaan vereren boven Allah.

Na 6 uur rijden reden we de hoek om van de heuvel en konden we de prachtige stad Chefchaouen al van een afstand bewonderen. De stad staat bekend om zijn lavendelblauwe kleuren die je al van ver kunt zien. Deze kleuren stammen af van de Andalusiërs die in de 15e eeuw naar deze stad zijn gevlucht. Deze stad heeft namelijk een gunstige ligging bij een waterbron die zich in twee takken uitspreid. Maar hier zullen jullie morgen ongetwijfeld meer over kunnen lezen, omdat wij hierlangs dan een wandeltocht zullen gaan maken.

Nadat we allemaal onze koffers naar boven hadden gebracht en ons lekker warm hadden ingepakt (want wij zitten hier nog steeds bibberend van de kou dit stukje voor jullie te typen) zijn we lekker gaan winkelen in de lavendelblauwe medina van het stadje. Zo zijn er al vele handjes van Fatima gekocht voor het thuisfront om jullie allen geluk en voorspoed te wensen. Voor het avondeten heeft Ada ons nog mee genomen naar een winkeltje waar je allemaal spulletjes kan kopen voor in de badkamer én voor in de Hamam die wij misschien later deze reis nog gaan bezoeken.

’s Avonds hebben we lekker gegeten in het restaurant van het hotel. Op het menu stonden vandaag Marokkaanse worteltjessoep, gevolgd door kip op Marokkaanse wijzen bereid. En als toetje hadden we overheerlijke plakjes sinaasappels met kaneel. Daarna ging iedereen vroeg onder de wol, moe van de lange reis waarin je nauwelijks kon slapen, omdat het daar te veel voor hobbelde.

Groetjes vanuit het helaas koude en natte Marokko van Benthe en Pauline.